آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم

از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم

تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبیم

شاید که خدا خواست که دلتنگ بمیریم...

نمی‌دانم چرا رفتی ...؟

نمی‌دانم چرا ، شاید خطا کردم...

و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی،

نمی دانم...

 کجا، تا کی، برای چه...؟

ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می‌بارید،

و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت،

و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد،

و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه برمی‌داشت،

تمام بالهایش غرق در اندوه غربت شد،

و بعد از رفتن تو آسمانِ چشمهایم خیس باران بود،

و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد،

من بی تو تمام هستی‌ام از دست خواهد رفت،

کسی حس کرد

من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد...

اگر خداوند یک آرزوی انسان را برآورده می کرد ،

 من بی گمان دوباره دیدن تو را آرزو می کردم

و تو نیز هرگز ندیدن مرا،

آن گاه نمی دانم به راستی

خداوند کدام یک را می پذیرفت ؟
 

تقدیم به روح مرحوم رضا زاهدی

به او که با او چه زود دیر شد...

شیشه ی پنجره را

بـاران شست...

از دل من امـا؛

چه کسی یاد تـــو را

خواهد شست...؟