حس غریبی ست دوست داشتن...

و عجیب تر از آن،

دوست داشته شدن...

وقتی می دانیم کسی با جان و دل دوستمان دارد،

و نفس ها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده،

به بازی اش می گیریم...

هرچه او عاشق تر ، ما سرخوش تر...

هرچه او دل نازک تر ، ما بی رحم تر...

تقصیر از ما نیست...

تمامی قصه های عاشقانه، این گونه به گوشمان خوانده شده...*

مواظب باش...؛

به چه کسی اعتماد می کنی...

شیــطان هم روزی فرشتـــه بود ...*

گاهی وقت ها...

دلم می خواهد بگویم:

من رفتم... باهات قهرم... دیگه تموم... 

دیگه دوستت ندارم ...

چقدر دلم می خواهد بشنوم :

کجا بچه لوس ...؟! ... غلط می کنی که میری ...

مگه دست خودته...؟ ... رفتن که به این راحتی نیست...

اما...

نمی دانم چه حکمتیست که همیشه

این جور وقت ها

می شنوم : برو... به جهنم ...*

خانوووووم….شــماره بدَََم؟؟؟؟؟؟

خانوم خوشــــــگله برسونمِِِِِت؟؟؟؟؟؟؟

خوشــــگله چن لحظه از وقتتو به مــــا میدی؟؟؟؟؟؟

اینها جملاتی بود که دخترک

در طول مســیر خوابگاه تا دانشگاه می شنید...

بیچــاره اصـلا” اهل این حرفـــــها نبود…

این قضیه به شدت آزارش می داد.

تا جایی که چند بار تصـــمیم گرفت

بی خیــال درس و مــدرک شود و به محـــل زندگیش بازگردد.

روزی به امامزاده ی نزدیک دانشگاه رفت…

شـاید می خواست گله کند از وضعیت آن شهر لعنتی…

دخترک وارد حیاط امامزاده شد…خسته…

انگار فقط آمده بود گریه کند…دردش گفتنی نبود….

رفت و از روی آویز چادری برداشت و سر کرد…

وارد حرم شدو کنار ضریح نشست.

زیر لب چیزی می گفت انگار... خدایا کمکم کن…

چند ساعت بعد، دختر که کنار ضریح خوابیده بود

با صدای زنی بیدار شد…

خانوم! خانوم! پاشو سر راه نشستی!

مردم می خوان زیارت کنن...

دخترک سراسیمه بلند شد و یادش افتاد

که باید قبل از ساعت ۸ خود را به خوابگاه برساند…

به سرعت از آنجا خارج شد…وارد شــــهر شد…

امــــا…اما انگار چیزی شده بود…

دیگر کسی او را بد نگاه نمی کرد...

انگار محترم شده بود…

نگاه هوس آلودی تعـقــیبش نمی کرد...

احساس امنیت کرد… با خود گفت:

مگه میشه انقد زود دعام مستجاب شده باشه...

فکر کرد شاید اشتباه می کند...اما اینطور نبود...

یک لحظه به خود آمد…

دید چـــادر امامــزاده را سر جایش نگذاشته...*

هـر رد پاے آهـویے را ڪـہ دیدے دنبالش نڪـטּ !

ایـטּ روزها زیادند گرگ هایے ڪـہ

بـا ڪفش هاے آهـو

تو را بـہ قتلـگـاه مے برند...*

گاهی اوقات باید خلاف چیزی که هست گفت، تا ارزش صداقت

برای کسی که تفاوت میان این دو را درک نمی کند ، مشخص شود...

گاهی باید نبخشید کسی را که بارها او را بخشیدی و نفهمید ،

تا این بار در آرزوی بخشش تو باشد...

گاهی نباید صبر کرد ؛ باید رها و کرد و رفت تا بدانند

که اگر ماندی ... رفتن را بلد بوده ای...

گاهی بر سر کارهایی که برای دیگران انجام می دهی باید منت گذاشت

تا آن را کم اهمیت ندانند...

گاهی باید بد بود برای کسی که فرقِ خوب بودنت را نمی داند...

و گاهی باید به آدم ها از دست دادن را متذکر شد...

آدمها همیشه نمی مانند؛

یک جا در را باز می کنند و برای همیشه می روند...*

یـک قـلب پـاک

از تــمام

مـعابـد جـــهان

زیـباتـر اسـت...*

این روزها …

بیشتر از قبل حال همه را می پرسم…

سنگ صبور غم هایشان می شوم….

اشک های روی گونه هایشان را پاک می کنم….

اما…

یک نفر پیدا نمی شود که دست زیر چانه ام بگذارد؛

سرم را بالا بیاورد و بگوید:

حالا تو برایم بگو ،

چی شده ؟ چته حمید رضا ؟ ...*

سلام روزگار…

چه می کنی با نامردی مردمان...؟

من هم ... اگر بگذارند …

دارم خرده های دلم را … چسب می زنم…

راستی؛

این دل … دل می شود ؟

سخته... ولی...

با همه و برای همه خوب باش...

اون که فهمید، همیشه کنارته و به یادت...

و اون که نفهمید، یه روز می فهمه که دیره

و فقط دلش برای خوبیات تنگ میشه...*